ద్వేషిస్తున్నా నేనిప్పుడే ... 

నీ  మనస్సు  తో  నిండిన  నా  హృదయం 
                ఆ మనస్సు నీటి మూట అని తెలిసి, 
                            రోదిస్తున్న నా హృదయాన్ని పిండే స్తున్నా నేనిప్పుడే...


ప్రేమిస్తున్నానేనిన్నన్న పలుకు ప్రాణవాయువై 
                రక్తం లో పరిగెడుతుంటే, 
                             అది మలినమని కడిగేస్తున్నాయంతరవయవాలిప్పుడే .


తనువును తన్వింప చేసే స్పర్శ కు 
                స్పృహ లేదని తెలిసి,
                             బిగబట్టి చూస్తున్నై నా దేహ రోమాలిప్పుడే...


నే కావాలన్న నీ మాట విన్న నా చెవులు 
                ఆ మాట తన మనస్సు ది కాదని, 
                            కలిపెస్తున్నై ఆ మాట ని గాలిలో నా చేవులిప్పుడే...


స్వర్ణం తో జత చేసిన చుంబనానికి 
                చందనం లాంటి పరిమలం లేదని తెలిసి, 
                            విస్తు పోతున్నై నా చేతు లిప్పుడే ...


రుద్ర ప్రవాహం గల నది పేరున్న 
               నీ మది దిశ మారుస్తుందని తెలీక,
                             దారిలో ఇసుక రావ్వనై రవి జ్వాల కు 
                                                      రగిలి పోతున్నానేనిప్పుడే ...

నీ  చూపులు  నా కను  పాపని  గుచ్చుతున్నా ...

నీ  వెచ్చని  శ్వాస  నా  నాసిక  కుహరాలను  తాకుతున్నా ...

నీ  పెదాల తడి నా  పెదాలను తడుపుతున్నా  ...

అలుపెరుగని  యోదుడనై  గుండెల్లో  చెక్కిన  శిల్పాన్ని

మనసుతో  చూస్తూ   కాగితం  పై  చిత్రించా ...

నీ  సౌందర్యానికి  ఒక  చిన్న  చిత్రకారునిగా  నే  చేసిన  ప్రయత్నం  లో

విఫలమే  అయ్యాను ...  

                 లేకపోతే   నీ  రూపాన్ని  కాగితం  పై  బందిన్చాలనుకోడం

అవివేకమే  కదా ...

ఒకవేళ  స్వర్ణ కారుడనే  అయితే  నీ  రూపాన్ని  బంగారం  తో  చేసి ...

తనివి  తీర  స్పృశించి   మరుక్షణమే  మరణించి




నీకు  ప్రాణం  పొసేవాడినేమో....




ఇది  కవిత  కాదు, కవితలు  నీకు  నచ్చవనీ   తెలసు....


ఇది  నా  చూపులు  చెక్కిన  అక్షరాలకు 

                                           మౌనం  మాట్లాడే  బాష ....

savitri